Jacobina Kraijenoord-Van Duijn (23) behaalde afgelopen zomer haar Bachelor in Accountancy aan Nyenrode Universiteit. Dat met een 8 voor haar scriptie, nadat ze deze tijdens de zomer heeft geschreven.  Het behalen van de Bachelor ging alleen niet vanzelf. Het werken-leren traject is pittig en tijdens de COVID-19 crisis moest ze even afstand nemen. Twee jaar later kijkt ze samen met ons terug op het traject aan Nyenrode, krijgen we een inkijkje in de lastige periode die ze doorging en hoe ze erbovenop is gekomen. Ook horen we wat er volgens haar moet veranderen om starters te beschermen. Jeffrey Liu ging het gesprek met haar aan.

Hoi Jacobina, je hebt afgelopen zomer je Bachelor gehaald, met een 8 voor je scriptie. Gefeliciteerd! Hoe kijk je terug op het schrijven van je scriptie in de zomer?

Het scriptie-traject op zichzelf is al pittig genoeg, laat staan in de zomerperiode. Echter vond ik de zomerperiode het meest geschikt, aangezien het relatief rustig is op werk vergeleken met het voorjaar of najaar. Het was dan ook mogelijk om meer vrij te nemen voor het schrijven van de scriptie, maar ik had niet verwacht dat het mij zoveel vrije dagen én kopzorgen zou kosten. Schrijven is niet zo mijn ding, maar uiteindelijk is het resultaat het allemaal waard geweest. Ook al moet ik eerlijk toegeven dat ik in eerste instantie voor de 6 ging, want het draaide in deze laatste fase alleen maar om het behalen van mijn diploma. Bij het zien van mijn cijfer dacht ik ook eerst: ‘oeps te veel gedaan’. Maar laten we eerlijk zijn: het is een mooie afsluiting van het (langdurige) bachelor-traject.

We zijn samen 5 jaar geleden begonnen aan de Bachelor. In de tussentijd is veel gebeurd. Je bent getrouwd in 2021 en bent, na een flinke verbouwing van jullie huis,  gaan samenwonen. Maar tijdens de COVID-19 crisis ging niet alles vanzelf. Kan je ons hierin meenemen?

Het was mij al wel duidelijk dat de klasgenoten waar ik in september 2018 mee startte, niet alle klasgenoten zouden zijn waar ik mee zou eindigen op het podium bij de diploma-uitreiking. Ik rekende mij echter wel tot de klasgenoten die de studie nominaal zouden halen. Toen kwam COVID. Het online studeren kostte veel moeite en mijn wereld, net als voor zoveel mensen, werd klein. Gelukkig hadden mijn ouders een apart kantoor in huis, wat voor lange tijd fungeerde als studie- en werkkamer en eigenlijk de 4 muren waren die ik het meeste zag. Het lukte tot begin 2021 nog om nominaal te lopen. Op persoonlijk vlak was het leven ook goed: verloofd en huis gekocht en de plannen waren om het huis te verbouwen en dan in november te trouwen.

Echter, in diezelfde periode werd ik ook goed stilgezet. Vanaf mei 2021 merkte ik dat het 100% geven op studie, werk én privé erg lastig was. In een ‘normale’ situatie is het al lastig om werk en studie te combineren en als daar in de privé-situatie ook nog van alles bij komt kijken, kan dat te veel worden. Ik ben flink mijn grens overgegaan en heb dat moeten verzuren. Dit had overigens niet alleen met ‘drukte’ te maken, maar had blijkbaar ook onderliggende redenen, waar ik liever niet over uitweid. Uiteindelijk heb ik de verbouwing van ons huis op een afstand meegemaakt. Het was kort gezegd niet mogelijk om alles te combineren. Het resulteerde erin dat ik zowel op werk als qua studie een stap terug moest doen. Dit waren moeilijke keuzes, want één van de gevolgen was dat ik daardoor niet meer bij mijn klasgenoten van de klas 2018 zou blijven. Ongeveer een jaar lang ben ik uit de roulatie geweest. Ik bleef gedeeltelijk werken, maar het was zoeken naar een ritme wat wel werkte voor mij om te blijven functioneren. Mijn studie heb ik in het najaar 2021 ‘on hold’ gezet tot april 2022. In dat jaar heb ik veel moeten vallen en opstaan om weer de ‘Jacobina’ te worden die ik wilde zijn.

Je hebt uiteindelijk je Bachelor afgerond met “maar” een halfjaartje vertraging, bijna onbenoemenswaardig. Zeker gezien de situatie waarin je zat. Daarnaast heb je recent promotie gemaakt naar controleleider. Knap hoe je dat hebt gedaan. Een flink staaltje doorzettingsvermogen?

Ik heb zowel op werk als privé veel hulp gehad, wat mij heeft geholpen om uit het gat te klimmen waar ik in was gevallen. Vanuit mijn werkgever kreeg ik bijvoorbeeld de mogelijkheid om bij een extern bureau een traject te volgen, waarin ik geholpen ben om een werk/privé balans te creëren. De tools die ik destijds geleerd heb, gebruik ik tot op de dag van vandaag (bijna 2 jaar later) nog steeds. Het allerbelangrijkste wat ik heb ontdekt is dat het leven een sneltrein kan zijn, waarbij ik voor te lange tijd de tussenstations heb gemist om even uit te stappen en tot rust te komen. Die ‘tussenstations’ heb ik nodig om op te laden, te reflecteren waar ik sta en waar ik naar toe wil. Het was mij in ieder geval duidelijk dat ik mijn bachelor-studie af wilde ronden en dat is uiteindelijk gelukt met ‘maar’ een halfjaar vertraging. Tijdens het traject bij een extern bureau heb ik ook moeten leren naar mijn innerlijke drijfveren en motivatie te kijken. Ik kan daaruit kan concluderen dat een flinke portie doorzettingsvermogen wel een van mijn grootste drijfveren is. In moeilijke situaties lukt het mij linksom of rechtsom toch om mijn doelen na te streven. Het pad er naar toe loopt alleen niet altijd op de manier zoals ik dat verwacht en dat is een acceptatieproces. De eindstreep die ik voor ogen heb in bepaalde fases van mijn leven zijn echter duidelijk. Na mijn herstelperiode was mijn doel bijvoorbeeld de draad oppakken waar ik begin 2021 was geëindigd, namelijk de bachelor afronden en op werk verder ontwikkelen tot de volgende functie. In september 2023 heeft dat mij gebracht tot het behalen van mijn bachelor en vrij recent de promotie tot controleleider per 1 januari as. Deze ontwikkelingen lijken weer op de sneltrein die ik eerder beschreef, maar ik weet nu beter welke tussenstations ik moet gebruiken om even uit te stappen. En dat is waardevoller dan ik ooit op papier zou kunnen beschrijven.

“De starters stappen het werkleven in, vaak nadat ze net van de middelbare school af zijn. Ze komen daarbij in een rollercoaster terecht”

 Zou je iets anders gedaan hebben wanneer je op deze periode terugkijkt?

Als ik terugkijk op de afgelopen 5 jaar en dan met name de periode vanaf COVID, dan kan ik moeilijk aangeven wat ik anders zou hebben gedaan. Het heeft mij gebracht waar ik nu sta. De tijdelijke uitval was een rotperiode, maar een belangrijke levensles. Het heeft mij geleerd om op mijn grenzen te letten. Het liefst ontdek ik mijn grenzen, zonder deze te overschrijden. Echter, door eenmaal flink onderuit te gaan, heb ik wel geleerd daar nooit meer naar terug te gaan. Het werken-lerentraject en alles daaromheen was een pittige reis, maar terugkijkend alles dubbel en dwars waard geweest.

Je noemt het werken-leren traject pittig. Eerder vertelde je mij al dat dit ook komt doordat je na de middelbare school direct begint met het ‘volwassen’ leven. Vind je dat er iets moet veranderen in het werken-leren traject, om de starters te beschermen?

Ik denk dat er wel steeds meer bewustzijn wordt gecreëerd voor de geestelijke gezondheid, zowel op werk als op studie. De starters stappen het werkleven in, vaak nadat ze net van de middelbare school af zijn. Ze komen daarbij, naar mijn mening, in een rollercoaster terecht, wat ik eerder omschreef als een sneltrein. Ik denk dat veel mensen het traject als pittig ervaren, maar te weinig stilstaan om toe te geven als het tegelijk werken en studeren soms te veel wordt. Immers, mijn gedachten waren ook dat ik zelf voor dit traject gekozen heb en dus niet zou moeten ‘zeuren’ en gewoon moet doorgaan. Tijdens de studie zouden studenten met dit soort worstelingen geholpen kunnen worden. Het curriculum bevat bijvoorbeeld het vak PLDJ, waarin de persoonlijke ontwikkeling centraal staat. Daarin zou bijvoorbeeld meer de geestelijke gezondheid betrokken kunnen worden en meer tips en tricks voor een gezond werk/privé balans.

Denk je dat je een inspiratiebron kan zijn voor mensen die nu bezig zijn met het werken-leren traject? En als je ze iets kon meegeven, wat zou dat dan zijn?

Ik zou hen mee willen geven dat ze absoluut niet de enige zijn. Ik voelde mij soms best alleen in mijn toenmalige situatie en baalde dat ik achterliep met school, terwijl de rest om mij heen zoveel voortuitgang leek te maken. Toen ik eenmaal weer aan het ‘helen’ was, kwam het besef pas dat ik niet de enige ben. Iedereen ervaart het alleen op een andere manier en uit zijn of haar moeilijkheden wellicht ook niet. Middels dit interview hoop ik bewustzijn te creëren voor andere mensen, dat het werken-leren traject op jouw eigen manier bewandeld kan worden. De eindstreep is voor eenieder hetzelfde, namelijk het behalen van jouw diploma. Echter, de weg ernaartoe kan je volledig zelf bepalen en hoeft niet op dezelfde wijze te zijn als een ander.

Ten slotte, wat zijn je plannen voor de toekomst?

Laatst heb ik definitief besloten om niet mijn master te gaan volgen. Gezien ik al vroeg heb moeten leren mijn grenzen aan te geven, weet ik ook dat ik niet 100% kan geven op werk én studie én privé. Als ik toch aan de master begin, heb ik het gevoel minder op werk te kunnen ontwikkelen, omdat ik op studie ook goed mijn best wil doen. Daarom heb ik de keuze gemaakt om ‘alleen’ te gaan werken, wel nog binnen de controlepraktijk en hopelijk intern trainingen te gaan volgen om mij verder te ontwikkelen. Een masterstudie kan zeker waardevol zijn, maar omwille van hoe mijn bachelor-periode is verlopen, kies ik toch voor een gezonde balans. Het leven is nu goed zoals het is en ik kijk verwachtingsvol uit naar wat de toekomst brengt.